alweer ziekenhuis

weer naar het ziekenhuis. mama moest voor een onderzoekje. ze had me verteld dat het niet voor mij was. maar toch geeft het ziekenhuis me nog altijd de kriebles. ook al weet ik dat het niet voor mij is. ik was in de wachtruimte dan ook niet helemaal op mijn gemak en heb flink kabaal gemaakt. we gingen nog even wandelen erna en ik ben lelijk gevallen. eerst reageerde ik er niet zo op maar die flinke schaaf op mijn elleboog bleef maar branden en uiteindelijk heb ik even gehuild en een paar keer au gezegd. au au . het deed dan ook akelig zeer. al snel was ik het vergeeten en heb fijn met mijn knikkerbaan gespeeld en letters in de kaas gemaakt.

Spraakcomputer

Toen ik di op school was kwam de dame van de spraakcomputer het apparaat ophalen. we hadden een langere proefperiode aangevraagd maar de verzekering vond dat lariekoek..ja of nee. niet iets langer uitpreberen, dat zijn de regels. achteraf was dat niet zo erg. want de kmd dame vondt dat ik uitzonderlijk goed met het apparaat uit de voeten kon en had nog niet meegemaakt in al de jaren dat moeders er zelf plaatjes in programeren in de proefperiode, (bij het apparaat hoort 2 dagdelen instructie) en ook nog niet had meegemaakt en daar was mama erg trots op dat een gebruiker er zo snel er zo snel mee kon comuniceren. op school gebruik ik hem niet zo goed als thuis en onderweg maar daar gaan we aan werken. ik krijg een nieuwere verbeterde versie over een paar weken als alle papieronzin geregeld is. ik hoop dat dat snel gaat!!

kno

vandaag moest ik naar de kno. in vlissingen. het ging allemaal goed onderweg. ik wist waar we heengingen en wat er ging gebeuren. ze zouden in het ziekenhuis naar mijn oren kijken. ik werd wel wat kriebelig toen we moesten wachten op onze beurt in het ziekenhuis. en liet luid van mij horen wat verbaasde blikken opwekte bij de andere wachtenden. vooral toen ik op de grond ging liggen en mezelf was. eerst moesten we bij de assistente die mama vragen stelde maar omdat ik zo van streek was niet in mijn oren of keel kee. toen terug de wachtkamer in waar ik erg van streek raakte omdat we nog moesten wachten. gelukkig niet al te lang. toen mochten we naar de dokter zelf. ook deze stelde vragen en wilde weten wat er was. ik was even afgeleid door een paar autoos die in de vensterbank stonden en een kast met schuifdeuren. ook deze arts keek niet in mijn oren gelukkig en besloot maar gewoon mijn neusamandel operatief te gaan verwijderen en dan gelijk als ik onder narcose ben mijn oren te bekijken en eventueel buisjes te plaatsen. we waren nu klaar. gelukkig maar.