wat er deze week oo nog gebeurde

zondag zijn we bij de mac geweest. op het moment een van mijn favo plekken. was redelijk druk. en mama ging in de rij staan . papa was ook mee en ging alvast naar een tafeltje met mij. het is best ver lopen dus ik was met mijn wagentje en bij de mac mag ik er altijd uit. we gingen naar het 4-rde tafeltje bij het raam want de andere tafeltjes waren bezet bij het raam en ik zit graag bij het raam. mam stond in de rij en hoorde luid protest, ik iwlde niet aan tafel gaan zitten , aan het tafeltje naast mij stond een kinderwagen, aan die tafel zaten een vader, moeder en een klein meisje. gezellig de laatste happen van hun maaaltijd naar binnen te werken. ik wilde niet gaan zitten. papa dacht dat het door de wilen van de kinderwagen kwam , dat ik daar wilde kijken en hield me in de wagen. ik protesteerde meer. mama kwam met het eten en liet me uit de wagen zodat ik kon laten zien wat het was wat me zo van streek maakte. ik liep langs de kinderwagen met de mooie wielen en ging aan de derde tafel zitten. bij de mensen die daar zaten. de derde tafel oet je weten ik mijn gebruikeljjke macplek. daar wilde ik zitten. gewoon omdat ik dat altijd doe. dat is mijn plekje. de mensen waren zowat klaar. het eten was op en zo. ze vonden het helemaal niet erg. mama vertelde ze dat ik altijd aan die tafel zit en daar nu ook heel graag wilde zitten. en ze zeiden dat ze toch net weg gingen. mooi zo probleem opgelost. ik heb lekker gegeten. en zelfs een hamburger geproefd. maar die vondt ik tamelijk smakeloos.
maandag en zo gewoon naar school geweest. dinsdag stond er een mooie bus in de straat van een gravende man, ik mocht in de bus zitten en heb fijn achter het stuur gezeten.woensdag stond er een gele bus waar ik niet in ben geweest maar waar ik wel naar mocht kijken en de letter mocht aanraken. erin zitten is niet wat ik persee hoef. ik vindt het ook heel fijn als ik gewoon mag kijken en even aan de wielen zitten. ook voor het eerst sinds lange tijd naar de hema om kippies. en even door de stad gebanjerd. dat ging ook best goed.
donderdag weer naar school. bij school aangekomen stond er nog een andere taxibus, zonder chauffeur , want die was even naar binnen, ik kroop achter het stuur en was helemaal blij. ik had even gezeten en ging heel netjes mee naar de klas toen mama dat vroeg. geen gehuil op het plein zoals ik welleens doe als blijkt dat er geen taxibus meer staat en ze allemaal al weg zijn.gewoon lekker naar school. en hoera juf marijke is er weer!! ik werd er helemaal blij van. ik was er zo blij vn dat ik extra lekker gespeeld heb. en voor de grap deed ik mijn jas achterstevoren aan. ik ben zooooo blij dar juf marijke er weer is! ze is mijn speciale juf die mij in de gewone klas begeleid. toen ze ziek was had ik afentoe een andere begeleidende juf. ook een hele leuke maar juf marijke en ik zijn toch een beetje een team.

quote...

QUOTE VAN DEZE SITE (LINK) In mijn eigen woorden: mijn zoon leeft in een andere cultuur. Een minderheidscultuur. Hij kan zich alleen staande houden in ‘onze’ wereld door begrip. Begrip voor het wel willen maar niet kunnen, voor de bombardementen aan prikkels die hij ongefilterd binnenkrijgt, voor het denken in eindeloze details. Hij leert langzaam onze ‘cultuur’ te begrijpen. Maar wat zou het fijn zijn als dat begrip wederzijds zou zijn, als we niet veroordelen, maar leren van zijn unieke kijk op de wereld en hem een handje helpen te overleven in deze voor hem vreemde omgeving. Als we reizen doen we dat immers ook; we hopen dat de lokale bevolking ons meeneemt in hun cultuur zonder onze cultuur te veroordelen. Wederzijds respect, tolerantie, begrip: maakt dat de wereld niet sowieso een betere plek?

helemaal mee eens.

1. beperkt en stereotype gedragspatroon, interesses en gedragingen, zoals blijkt uit minstens een van de volgende:
1. overdreven in beslaggenomen zijn door een of meer stereotiepe en beperkte interessegebieden, welke abnormaal zijn in intensiteit of concentratie
2. blijkbaar onverzettelijk ten opzichte van specifieke, niet functionele handelingen of rituelen
3. stereotype en repeterende lichaamsbewegingen (zoals handflappen of draaien met de handen, of complexe bewegingen van het hele lichaam)
4. hardnekkige preoccupatie met gedeeltes van objecten

link bron

Medical

From a medical viewpoint, hyperfocus is thought to result from abnormally low levels of dopamine, a neurotransmitter that is particularly active in the brain's frontal lobes. This dopamine deficiency makes it hard to "shift gears" to take up boring-but-necessary tasks.

fiep, preoccuppatie, hyperfocus hoe je het noemt maakt niet uit, het is en blijft een lastig iets. vooral als je omgeving je ziet als een onhandelbaar kind dat toch eigenlijk moet leren dat niet alles zomaar kan. ik zit gewoon ook vast in bepaalde handelinen. ik kan daar niks aan doen. ik kan het niet veranderen al zou ik het willen. ik ben 6 jaar. en ja ik heb autisme , en ja het gaat over het algemeen goed . en het gaat meestal heel goed op school , en ik heb ook moeite met sommige dingen. en mijn pre occupatie is een ding dat me soms overheerst. en dan moet ik gewoon...en ik ga er geen excuses voor verzinnen of maken. dat vindt ik en mijn mama niet nodig. ik ben wat ik ben. en BTW auties zijn niet de enige met pre-occupaties. er zijn ook neurotypische ( ja zo heten normale mensen met een neurowoord) personen met een preoccupatie. denk maar aan volwassenen met modelvliegtuigjes en verzamelelaars. ook zijn er neuro typischen die hun preoccupatie wat te serieus nemen................