vandaag hoefden we niet vroeger als anders de deur uit. we hadden smiddags pas de afspraak in rotterdam. eerst naar cardio( hart) en daarna gastro ( mijn bloeding van laatst) maar eerst even de stad in en naar de mac.we waren op tijd op het station, express langs de achterkant gelopen omdat met regelmaat de lift kapot is op het station en ik dan daar door de trein mis. dit is al een paar keer gebeurt en op het laatste moment naar de achterkant van het station lopen is onhaalbaar als de trein bijna komt. want de ingang om bij achterkant station te komen is bij de ophaalbrug....dus dan sta je op het station bij de lift....en dan tsjonge hij is weer kapot...dan moet je dus helemaal naar de ophaalbrug want een andere manier is er niet om mijn wagentje op het perron te krijgen...en geloof me zo wil je een lange dag niet starten. vandaar dus dat mama en ik gelijk via de achterkant gingen. en zo dus op tijd waren. papa stond er al. met een beker dampende stations koffie, om wakker te worden? de trein in ...twas redelijk druk, en ik had een beetje last van de deuren....last want ik wilde er steeds aan zitten en dat vond mama niet zo'n goed plan..dus daar had ik wel last van. mama was ook blij toen we in rotterdam aankwamen. ik heb nog even op het station gekeken naar alle treinen. vindt ik leuk de trein, ....heel erg leuk. en ik vraag er ook om dat we nog even blijven kijken. we lopen naar de stad , als we langs de mac komen gebaar ik dat ik erheen wil. mama zegt dat we naar een andere mac gaan. ( deze mac heeft een klapdeur en dat wordt open dicht open dicht en open dicht....) we komen een ander mac tregen met schuifdeuren en die staan vast open. erg jammer maar ik ga na een paar verplichte slokjes ( ...als je 5 slokjes neemt mag je gaan spelen) bij de deuren kijken. ik loop ook even nieuwsgierig naar buiten.en weer naar binnen. dat de deuren vast zitten is niet echt heel erg. wel een beetje teleurstellend maar er zijn veel andere dingen te zien. we lopen verder naar het ziekenhuis. ik weet al sinds drie dagen dat we er heen gaan. ik begrijp tekeningen van drie dagen programmas. ik kan er vast ook wel meer , maar dat is niet nodig nu. in het ziekenhuis ik wil graag met de deuren spelen. domme kinderen vinden het gek dat ik in een wagen zit,...fluister fluister...ik merk er niks van en speel met de deuren. de deuren in rotterdam zoemen wanneer ze opengaan. een heel bekend geluid....
assistente roept mijn naam. nu wordt het minder leuk...ze willen wegen...ok no problem ik kan best op dat ding staan,.. zelf...nu meten. dat vindt ik niet leuk , voeten tegen de muur en nu willen ze ook nog iets op mijn hoofd doen om te zien hoe lang ik ben. ik wordt erg bang. ze hebben me laatst ook al flink te pakken gehad en dat plankje boven mijn hoofd is buiten mijn gezichtsveld en ik vertrouw het niet....de toon voor de rest van het onderzoek is gezet. ik wil niks meer. ik gil en huil en ben zo van streek dat ik bijna moet overgeven.dan wil ze willen plakkers op mij plakken. uiteindelijk zitten ik en mr jummy vol met plakkers. ik kalmeer iets. nu komt de dame met knijpers, die wil ze op de plakkers doen. metalen knijpertjes ik wordt weer erg bang van die knijpertjes. het onderzoek wordt gestaakt. (mama had voor eht onderzoek gezegd dat er in maart/febr erges een mkr was gemaakt je weet wel dat ze 24 uur alles van mij gemeten hadden en dat we daarom een consult wilden. als er 24 uur gemeten is leek het mama dat je toch wel een goed beeld zou hebben van mijn hartactiviteit) ik ben helemaal gestrest. helemaal bang. de witte jas zegt dat het bij het routine onderzoek hoort , een hartfilmpje maar als ik zo van streek ben is er geen duidelijk beeld.
ze pakt er een map bij waar alle namen van kinderen staan die wel eens een hartfilm kastje mee naar huis kregen in feb/mrt om te zien of mij naam er bij stond. nee hoor hij staat er niet bij....eh ja right dat is vast omdat het een meerkanaalregistratie was op de kinderafd(neuro) en dat hebben we nu al heel veel keer gezegd, echt waar dat dat de reden is dat we hier zijn vanwege die hoge hartslag...af en toe lijkt het wel of je dingen blijft herhalen. anyway we mogen naar de dok. ik ben nog steeds erg van streek...(""IS HIJ ALTIJD ZO? "") mama vraagt of ik erbij moet zijn aan de dok...ik mag met papa naar de gang. leuk naar de deur terwijl mama nog eens aan de dok uitlegt dat er een meting is gedaan en dat die 24 uur was en dat ........nou ja je weet wel. dat nog een tweede keer want de dok begrijpt nog niet waarom we doorverwezen zijn...nou menner de dok, een hartslag van 100bpm in diepe slaap is ietwat aan de hoge kant en ik had destijds een aangeboren hartafwijking ,.. kijk maar in het dossier,.. dat helpt vast wel...en dan de test erbij....de dok begrijpt nu de vraag van mama en noemt het een duidelijke vraag......( daar moet je dan toch bijna om lachen....dingen zoveel keer vertellen en uitleggen aan mensen die hun huiswerk niet gedaan hebben en maar zien op het spreekuur wat er verschijnt en dan zeggen dat het een duidelijke vraag is) er komt overleg tussen twee hartdokters en ze gaan het test rapport nog eens bekijken...( destijds was er telefonies wat paniek gezaaid door de uitslag brenger en toen flauw afgesust, vandaar dat mama ongerust is als er aan de telefoon wordt gezegd het is mis met het hart en dan na 5 minuten te horen krijgen oh nee het is acceptabel hoor pas bij 180 bij wakker ondernemen we actie ...ik had 140 rustig wakker op mijn bed zittend, ) anyway wat we willen is dat de dok eens goed de test resultaten bekijkt en dan zegt alles is goed , een prima hart. en niet even tussendoor bladeren en dan zeggen acceptabel.nou ja dit had toch eigenlijk best per telefoon gekunt....
de volgende dok wordt opgepiept.. er is op vrijdag geen gastro spreekuur maar het was zo(prima) geregeld dat de dienstdoende gastrodok naar de cardio zou komen, omdat het toch wel belangrijk is om te achterhalen wat er toen donderdag en het weekend daarna gebeurde. we hebben deze dok al eerder gezien toen ik opgenomen was. en we hebben haar al in de catogorie accpetabel en ok geplaats, haar gastro collega
is er gelukkig niet .....er wordt gepraat en weer mag ik naar de gang ...ik wordt nog eens ge mri-es in vlissingen maar dan met een sufferdje. ik had toen best goed stil gelegen en goed meegewerkt in vlis maar je moet zoooooooooooooooo erg stil liggen en dat is moeilijk hoor. dus we gaan het nog een keer doen. alleen moeten we nog even kijken welk sufferdje want ze hebben al eerder een suffertje geprobeerd ( vastbinden of een suffertje was toen de keuze....Vasbinden? dat nooit vond mama toen) en dat suffertje maakte mij alleen maar banger ipv suf. dat schijnt vaker voor te komen. .
EIndconclusie....de hart dok gaat huiswerk doen en belt mama terug.
vlis werkt nog samen met gastro rottrdm en ik krijg nieuwe mri. want er moeten dongen worden bekenen en uitgesloten. ook legt gastro dok rotterdam nog even nadruk op ga niet langs huisarts, en bellen hoeft ook niet, ga direct naar oost 5 in geval van onraad. we krijgen een tijdbom gevoel.....
met de trein gaan we naar huis. heel moe van het ziekenhuis. en ik heb last van de treindeuren, in middelburg aangekomen kunnen we vanwege de hoge uitstap de trein niet uit. we krijgen mij niet getild van die hoogte. een vriendelijk meneer helpt ons. eh trienmensen het peroon aan de andere kant is hoger als aan deze kant....
.(echt)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten